Bij de opening van de vergadering van de generale synode heeft scriba René de Reuver een felicitatie uitgesproken met betrekking tot de eenwording van de Gereformeerde Kerken vrijgemaakt en de Nederlandse Gereformeerde Kerken.
Hieronder de tekst die hij heeft uitgesproken:
Als Kinderen van één Vader
Voordat we aan de agenda van onze vergadering beginnen, staan we eerst stil bij een belangrijke kerkhistorische en geestelijke gebeurtenis in ons land.
Zaterdag 15 april jl. hebben de Gereformeerde Kerken vrijgemaakt en de Nederlands Gereformeerde Kerken besloten om vanaf 1 mei a.s. samen verder te gaan als Nederlandse Gereformeerde Kerken. De gecombineerde synode/landelijke vergadering van Zoetermeer bekroonde dit unaniem genomen besluit met een kerkdienst waarin ook het avondmaal werd gevierd. Zij gaan samen verder, in de taal van onze visienota, als ‘kinderen van één Vader’.
We feliciteren de zusters en broeders van deze kerken met dit samengaan. Met veel bewondering heb ik de voortgang gezien waarbij zij tot deze hereniging gekomen zijn. Waar wij als hervormden, gereformeerden en lutheranen 40 jaar over deden, hebben onze gereformeerde zusters en broeders in 5 jaar voltooid. En dan ook nog met een unaniem besluit. Dat was bij onze hervormde voorgangers wel anders. Een bijzondere bijkomstigheid is dat de geboortedag van de nieuwe Nederlandse Gereformeerde Kerken precies dezelfde is als die van onze kerk: 1 mei, 19 jaar na 2004.
Meer nog dan onze felicitatie wil ik onze dankbaarheid uitspreken voor het samengaan van deze twee zusterkerken. Met dit samengaan worden immers uiterst pijnlijke scheuren in het ene lichaam van Christus hersteld. Ik heb gezien dat de scheur van 1944 in de Gereformeerde Kerken in Nederland die leidde tot de GKv en de scheur van 1967 in de GKV die leidde tot de NGK, onze gereformeerde zusters en broeders ‘tot zonde geworden is’ - om het heel klassiek te zeggen. Zonde voor God en voor elkaar. Een zonde die welhaast onuitroeibaar lijkt en diep ingrijpt. Kerkscheuring is zonde en gescheiden kerken zijn een institutionele zonde. Wie bij Christus hoort, behoort immers ook tot zijn ene ongedeelde lichaam. Concreet aan de ene avondmaalstafel, en institutioneel in één kerk.
God aan het werk
De weg die onze gereformeerde zusters en broeders zijn gegaan kende drie oecumenische etappes. Allereerst heeft men bij elkaar verbondenheid herkend, van bij elkaar horen - historisch en geestelijk. Ook heeft men heel bewust erkend en stilgestaan bij wat men elkaar heeft aangedaan, aan pijn en verdriet. Om van hieruit te zoeken naar een heilzame gezamenlijke toekomst als kinderen van één Vader.
Ds. Dinand Krol, de voorzitter van de synode van de GKv, verwoordde dit afgelopen zaterdag tijdens de gezamenlijke vergadering treffend door op te merken dat in dit hele proces God aan het werk is geweest.
Wij danken God dat de weg van herkenning van het goede dat God hen aan en in elkaar gegeven heeft, en van erkenning van de pijn die elkaar is aangedaan, heeft geleid tot het samengaan van deze twee zusterkerken. Wij weten ook hoeveel pijn het doet dat sommige zusters, broeders en gemeenten niet mee konden komen in dit samengaan. Frans Schippers, de voorzitter van het Nederlands-Gereformeerde deel van de vergadering merkte hierbij treffend op: “Wat mij troost is dat we zusters en broeders blijven in het geloof. En die band zal nooit verdwijnen.”
Ik hoop en bid dat de Nederlandse Gereformeerde Kerken tot zegen mogen zijn van velen in Nederland en dat protestantse gemeenten en lokale gemeenten van deze NGK elkaar zullen weten te vinden en samen op zullen trekken. Als kinderen van één Vader.
