'In dit artikel geven we enkele aanvullende gedachten bij de gelukwens n.a.v. het 75 jaar bestaan van de staat Israël. We hopen en bidden dat de profetische droom van vreedzaam samenleven zal kunnen gelden voor alle bewoners."
Vandaag, op 5 Iar (naar onze kalender 14 mei a.s.), is het 75 jaar geleden dat de Joodse staat Israël door David Ben Goerion werd uitgeroepen. Als Protestantse Kerk staan we stil bij dit gedenkwaardige feit. Hoewel we als kerk geen banden met staten hebben, beseffen en erkennen we dat het land en de staat Israël voor de meeste Joden wereldwijd en ook in Nederland een belangrijk onderdeel van de identiteit is. Het is voor velen een veilige thuishaven geworden, na de verschrikkingen van de Sjoa in de Tweede Wereldoorlog.
In de Onafhankelijkheidsverklaring van 1948 wordt beklemtoond dat in het land Israël de geestelijke, religieuze en politieke identiteit van het Joodse volk gevormd werd. ‘Door dit historische besef gedragen, zijn de Joden door de eeuwen door naar het land van hun vaderen teruggekeerd om hun erkenning als natie te herwinnen’. Tevens wordt gewezen op de noodzaak van een eigen thuis na de moordpartijen van de moderne tijd, wat de schrijver A.B. Yehoshua later ‘het uit wanhoop geboren recht’ noemde. We beseffen dat we als Nederlandse samenleving een schuldig verleden hebben ten aanzien van de grote Joodse gemeenschap die in de Tweede Wereldoorlog is weggevoerd en vermoord en dat we in de opvang van teruggekeerde Joden te kort geschoten zijn.
In diezelfde Onafhankelijkheidsverklaring is er de intentie om de ontwikkeling van het land te benutten voor al zijn inwoners. De staat Israël ‘zal gebaseerd zijn op het principe van vrijheid, gerechtigheid en vrede, zal volledige sociale en politieke gelijke rechten handhaven voor al zijn burgers’.
Deze intentie en droom delen we als kerk. Tegelijk beseffen we dat deze profetische visie telkens weer botst op de rauwe werkelijkheid. Als Protestantse Kerk in Nederland onderhouden we relaties met zowel Joodse als christelijke Palestijnse partners in Israël en Palestina. Daardoor horen en weten we hoe gespannen en hopeloos de situatie is en hoe de vreugde van de een het verdriet van de ander kan zijn. De onderscheiden trauma’s bij de diverse bevolkingsgroepen zijn zeer diep en zorgen voor grote verdeeldheid. We beseffen dat de Israëlische samenleving met al haar bevolkingsgroepen onder grote druk staat en dat dit alles ook een weerslag heeft op de Nederlandse verhoudingen.
Wij hopen en bidden, dat steeds meer inwoners van het land bereid zullen zijn de wegen van vrede en verzoening te bewandelen, door elkaar te zien en te erkennen, door de diepe wonden van elkaar aan te raken en te leren respecteren, en door telkens kleine stappen te maken naar een inclusieve samenleving waarin joden en niet-joden veilig en vredig samen kunnen leven. En ook dat de staat Israël in vrede, vriendschap en recht met haar eigen inwoners en met de omringende landen kan bijdragen aan een gezamenlijk streven naar vooruitgang in het gehele Midden-Oosten.
Wij wensen dat Joden, waar ter wereld ook, zich veilig mogen weten. Dat zij vrede en harmonie met hun omgeving mogen ervaren. Samen met Joden en christenen en alle mensen van goede wil willen we ons als Kerk daarvoor inzetten.
Dit alles is onze bede en wens voor heel Israël, heel het Joodse volk.
“Diep in onszelf dragen wij hoop.
Als dat niet het geval is,
is er geen hoop.
…
Hoop is niet hetzelfde als optimisme;
evenmin de overtuiging dat iets goed zal aflopen.
Het is de zekerheid
dat iets zinvol is
onafhankelijk van de afloop,
onafhankelijk van het resultaat.”
Vaclav Havel
‘Wat heb ik dan te verwachten, Heer?
Mijn hoop is alleen op U gevestigd.’
Psalm 39: 8
Lees hier de gelukwens:
Beluister ook de podcast van theologie.nl over dit onderwerp
